Vorig jaar rond deze tijd bezocht ik een voorstelling in het theater getiteld Hotel de Hoop. De speler van deze voorstelling vertelde over zijn leven en over een buurvrouw waar hij altijd terecht kon. Hij noemde haar huis Hotel de Hoop.

De vakantieperiode van scholen en veel bedrijven is nu in heel Nederland aangebroken. Een tijd van bijkomen en genieten van een paar weken rust of misschien er ook wel op uit trekken. Wat heeft een mens dat af en toe nodig. Even afstand nemen van dagelijks werk.

Maar niet voor iedereen is dat weggelegd. Er blijven ook veel mensen thuis door uiteenlopende omstandigheden. Geen werk, geen geld, alleengaand, alleenstaand en noem het maar allemaal op.

Perron 1 is nu ruim anderhalf jaar verhuisd en we mogen op deze nieuwe plek wekelijks vele mensen ontvangen. Ze ontmoeten elkaar, delen met elkaar en genieten van elkaars gezelschap onder het genot van een kop koffie, een maaltijd , een spelletje of een andere georganiseerde activiteit.

Het stemt mij vreugdevol en dankbaar dat bezoekers uit de wijk de weg naar het Perron weten te vinden en verbondenheid met elkaar ervaren. Het gaf mij een vergelijkbaar gevoel met de voorstelling in dat theater. Wat hebben we het nodig?; een plek van ontmoeting. Wat hebben we het nodig?; een plek om met elkaar mee te leven. Elkaars verhalen te horen over wat we meemaken. Elkaar daarin ook tot steun te kunnen zijn. Ook als velen op vakantie zijn naar een echt hotel of huisje of in een tent.

Deze zomer gaan de maaltijden en de inloop op vrijdag daarom ook dank zij de inzet van een aantal vrijwilligers door. Juist om  wellicht in deze periode een plek van hoop te zijn een plek om gewoon even te kunnen zijn. Met elkaar. Hotel de Hoop, het zou wellicht een mooie ondertiteling zijn bij Perron 1.

Ik wens een ieder een goede zomerperiode toe en wellicht tot ziens in het Perron!